Het “toetjen” van Nonkel Achille.

Door: Geert Muylaert

Halfweg voorgaande eeuw stond bij menig middenstander een beeldje van een zittende pater met een kindje op zijn schoot op de toonbank. Dit was een spaarpot ten voordele van de missie van Sint-Antonius in China, Chili en Congo. Als je hierin devoot een muntstuk stak knikte het kleine kindje dankbaar. Het was ook de periode dat er massaal ?zilverpapier? werd verzameld voor het goede doel. Hoe ?goed? deze goede doelen allemaal waren zou jaren later duidelijk worden ? Als lid van de kerkfabriek moest Nonkel Achille daar allemaal niet veel van weten, achterdochtig als hij was. Bij hem stond in de beenhouwerij op de eikenhouten toonbank ?een toetjen? !

Dit is het locale dialect voor een klein lief varkentje. Het ?toetjen? was een zittend exemplaar uit porselein. Dit was met zelfgemaakte beenderlijm (vermalen benen van koeien en varkens) op de toonbank gelijmd. Kwestie dat het ?toetjen? er per toeval niet zou afvallen ? Nonkel Achille zou eenmaal het ?toetjen? vol was met muntjes het kapot kloppen en met de inhoud hiervan ?een souper? geven voor zijn klanten. Als hij zijn klanten pasgeld terug gaf klonk het vaak met een kwinkslag : ?toetjen niet vergeten h?? !

Beste Croesusvolgelingen : ?toetjen? is nooit kapot geklopt om de eenvoudige reden dat hij nooit vol geraakte. Er was zowel in ?toetjen? als in de toonbank een gat gemaakt waardoor de muntstukken in een schuif vielen. Als deze vol was stapelden de muntjes zich op in het beeld. Eenmaal ?toetjen? bijna gevuld was, nam Nonkel Achille een handvol muntjes uit de schuif, en de inhoud van ?toetjen? zakte evenredig ? en daarom was het beeld stevig vastgelijmd op de toonbank !

Het ?Achilleke? van de week.

Een dik varken weet niet dat een mager varken honger heeft !

Boeren en varkens worden knorrend vet …

Reacties

3 reacties.